Ballada.

Moja pierwsza w życiu ballada. Co prawda do Mickiewicza się nie umywa, ale nie jest taka zła.

,,Miłość nie zawsze czyni człowieka szczęśliwym”

Siedziała sama na klifie,

Nogi zwisały bezwładnie,

Jakby bestia miała je pożreć,

Lecz ona bała się w dół spojrzeć.

Wiatr zrywa się delikatnie

Jakby nie chciał zbudzić lamentu,

Poruszając się powoli

Drzewa uginały się pod mocą jego woli.

            Ni stąd ni zowąd

Demon się zjawia…

Twarz wykrzywiona w grymasie sprawia,

Że każdy mógłby podjąć się na jego słowa czekania.

            Ona nie ma nic do stracenia

Być, żyć, umrzeć, zniknąć – to nic nie zmienia!

            Wtem syk się rozszedł

Tak jakby strach biegł w życia maratonie,

Nie bacząc, że konie

Pędzą po torze, który krwią płonie.

            Miła moja – czeka Cię zguba twoja,

Bo kto raz pokocha

Żyć nie zacznie

Taka kara ciąży na mnie właśnie.

            Nie podejmuj tej decyzji

Nie dając rozwadze okazji

Do wtrącenia w miłości zbroję cios

By pożałował los.

Stało się i nie odstanie

Stuletnią ciszę przerwało demona wzywanie.

Wtem zniknął

Przemknął, chowając się

W drżącym cieniu grozy…

            Huk potężny się roznosi

Ktoś potężne góry przenosi.

Deszcz osamotnioną ziemię rosi.

            Widok jego niespodziewany,

Oczy błyszczą w obliczu tajemnicy

Jak szafir tonący pośród nocy.

            Jej serce dostało mocy

By zacząć bić.

Ach, to tak wspaniale żyć

Dla niego być.

Myślała…

            Rozpętała się burza

Tak duża, że pochłonie cały świat

Zrywając wiele czasu łat.

            Obok dziewki zajaśniał ciemny blask

Pochłaniając swym całunem księżyc

Powiedział jej tak:

Nie ta miłość jest pisana

Powiadała mi Goplana.

Odejdź stąd i zapomnij

Nowy rozdział życia rozpocznij!

            Lament w jej sercu powstał z martwych,

Przypominając o przykrych wspomnieniach

Każdych…

            Łzy spływały po jej policzkach

Jak rosa po zieloniutkiej trawie…

Odejść jej kazano,

Ale jak nie powiedziano…

            Woda zaprasza ją delikatnie

Kiwając falami – nie nachalnie

Jednakże zdecydowanie.

Zbliżała się

Jakby trwodze miała czoło stawić

I chciała się życia pozbawić.

            Szła, szła

Aż woda muskała ją po szyi

I tworzyła lekki naszyjnik.

Zimny, ulotny…

            Dążyła do niewidzialnego brzegu

Tonąc w morskiej otchłani.

            Księżyc w pełni

Świecił jasno

Prowadząc jej duszę do ukochanego,

A potem rozbłysło się światło

I zgasło…

----------------------------------------------------------------------------------------Gratuluję, jeśli dotarłaś/eś do końca ;_;Proszę o szczere opinie.